حسنی که یادش آینهٔ حیرت آب داد

زان رنگ جلوه کرد که داد نقاب داد

هرجا بهار جلوه او در نظر گذشت

شکی که سر زد از مژه بوی گلاب داد

یک -جلوه داشت عاشق ومعشوق پیش این

خون گردد امتیاز که عرض حجاب داد

پرواز شوق از عرق شرم گل نکرد

خاکم غبارهای تپیدن به آب داد

از حرص این قدر غم سباب می کشم

لب تشنگی سرم به محیط سراب داد

آخر ز گریه نشئهٔ شوقم بلند شد

اشک آنقدر چکید که جام شراب داد

زان گلستان که رنگ گلش داغ لاله است

نشکفت غنچه ای که نه بوی کباب داد

کم فرصتی به عرض تماشای این محیط

آیینهٔ خیال به دست حباب داد

از بس که معنی ام رقمی جز هوا نداشت

گردون به نقطهٔ شررم انتخاب داد

داغم ز رشک منتظری کز هجوم شوق

جان داد اگر به قاصد جانان جواب داد

چون صبح در معاملهٔ گیر و دار عمر

چندان نه ایم ساده که باید حساب داد

بیدل ز آبروطلبی دست شسته ایم

کاین آرزو بنای دو عالم به آب داد